1.	schlafen	-	szlafen
2.	Maschine	-	Maszine
3.	Mensch	-	Mensz
4.	Sport	-	Szport
5.	Aussprache	-	Ausszprache
6.	Buchstabe	-	Buchsztabe
7.	Schauspieler	-	Szauszpieler

Kolejne grupy znaków tak charakterystyczne dla języka niemieckiego to kolejno: 'sch', 'sp', 'st'. W przypadku wymowy tychże grup liter wymowa nie powinna nastręczać trudności, ponieważ ich translacja jest dosyć prosta. I tak 'sch' to nasze 'sz' ^(1-3), 'sp' czytamy jak 'szp' ^(4-5), natomiast 'st' analogicznie, czyli jak 'szt' ^(6-7). Problemem nie jest tu jednak sama wymowa, lecz fakt, że zależy ona od miejsca, w którym występują przytoczone złożenia. Zrozumienie tego jest o tyle istotne, że zasada, którą za chwilę opiszę ma wpływ na wymowę w wielu innych przypadkach.

Język niemiecki charakteryzuję się tym, że nowe wyrazy cząsto powstają z innych, co jest pewnym ułatwieniem dla uczących się języka, ponieważ umożliwia to szybsze przyswojenie nowych słówek. Długie "tasiemce" tak charakterystyczne dla języka niemieckiego są własnie często tego typu złożeniami. Aby umieć zastosować opisane tu zasady należy nauczyć się rozpoznawać właśnie te najmniejsze cegiełki z których składa się wyraz.

Te cegiełki to także cząstki wyrazowe, przedrostki oraz przyrostki. Je także należy brać pod uwagę, choć samych często się nie tłumaczy, ponieważ często nie posiadają znaczenia. Cząstki te to między innymi: be-, er-, ge-, ver- ale też: ab-, an-, auf-, aus-, ein-, nach.

Ale teraz do rzeczy! O ile 'Sch' wymawiamy właściwie wszędzie tak jak nasze 'sz' to 'sp' oraz 'st' wymawiamy w sposób opisany powyżej ale tylko w miejscach, w których występują one na początku wyrazu, także wyrazu, będącego częścią innego bardziej złożonego wyrazu oraz po cząstkach wyrazowych.